ΘΕΟΛΟΓΟΣ – ΠΟΤΟΣ – ΔΥΟ ΧΩΡΙΑ ΠΟΥ ΜΑΡΑΖΩΝΟΥΝ
Ένα
από τα παλαιότερα χωριά της Θάσου και κατά καιρούς με τον περισσότερο
πληθυσμό, ο Θεολόγος τώρα έμεινε χωριό που το κρατούν στην ζωή
τρεις-τέσσερις ταβέρνες, μια βιοτεχνία γλυκών και λίγοι κάτοικοι που για
διαφόρους λόγους δεν μπορούν να φύγουν.
Το χωριό δεν το γέρασε μόνο ο χρόνος, ούτε μόνο τα λάθη των κατοίκων του αλλά και τα γεγονότα που έχουν τις ρίζες τους τουλάχιστον 70 χρόνια πίσω. Το Θεολόγο με το ξεκίνημα του τουρισμού θα μπορούσε να αξιοποιήσει όλη την παραδοσιακή κληρονομιά που του άφησε ο χρόνος, όπως είναι το ρέμα, οι αλευρόμυλοι, οι λαδόμυλοι, τα αρχοντόσπιτα του. Επίσης όλος ο προηγούμενος πολιτισμός του και τρόπος ζωής των κατοίκων του.
Σίγουρα το λάθος ήταν ότι μας έλλειπε το όνειρο, το όραμα και η γνώση που μας στέρησαν τα γεγονότα. Στα τέλη της δεκαετίας του ’60 άρχισε μια άναρχη ανοικοδόμηση του Ποτού. Ο καθένας έκτιζε όπου αγόραζε ένα κομμάτι γης. Το κράτος ήταν απών, είχε τον νου του στα κοινωνικά φρονήματα. Έτσι ο Ποτός πέθανε πάνω στην γέννα. Τον έπνιξαν οι μαμές που δεν ήταν μαμές αλλά ποντικομαμές.
Ο Ποτός σήμερα προσπαθεί να επιβιώσει μέσα από πάρα πολλά λάθη, παραλείψεις και κάθε λογής κουτοπονηριές, γιατί του έχει μείνει ένα κακό που είναι κυρίαρχο (το άνοιξε μάτια να φας κομμάτια). Σήμερα ο κακοποιημένος Ποτός θα μπορούσε να είναι ένα σύγχρονο χωριό, αν από τις αρχές της δεκαετίας του ’60 είχε ρυμοτομηθεί ως το Πευκάρι και οι κάτοικοί του να μπορούσαν να έχουν ένα σύγχρονο αγροτόσπιτο που θα κάλυπτε όλες τις ανάγκες τους.
Ένα λιμάνι είναι απαραίτητο για ένα παραθαλάσσιο χωριό. Η σωστή αξιοποίηση της παραλίας του Ποτού από τον παλιό μόλο έως τον Άγιο Αντώνιο θα ήταν το καμάρι των κατοίκων του. Έλλειπε όμως το όνειρο, το όραμα, ο ορθολογικός τρόπος σκέψης και πράξης για το καλό όλων.
Μπορεί όμως τώρα να γίνει κάτι; Κατά την γνώμη μου ναι. Με πρώτο και κύριο να φύγει το δασαρχείο από τον Ποτό. Χρειάζεται όμως νέους που να βλέπουν τα πράγματα διαφορετικά, να έχουν όραμα, να αγαπούν το συνολικό συμφέρον, να αγαπούν το τόπο τους όπως τα παιδιά τους, καθώς να είναι και λίγο πεισματάρηδες. Να ορκιστούν να μη ξαναπιούνε νερό τραβώντας το μέσα από τη γη, αφού ξέρουν τη νερό είναι. Το χωριό το θερίζει ο καρκίνος. Μη κάθεστε με σταυρωμένα χεριά.
Το νερό από την νότια πλευρά της Θάσου λιγόστεψε. Ποιος θα νοιαστεί για τον νότο εάν δεν νοιαστούμε εμείς; Θα μπούμε μπροστά; Θα κουβεντιάσουμε με τα άλλα χωριά; Γιατί αφήσαμε να μας πάρει ο λάκκος της αδιαφορίας και του ατομικισμού;
Όλα τα παραπάνω προβλήματα για να μπορέσει να βρει κάποιος τις ρίζες τους πρέπει να γυρίσει πίσω τουλάχιστον 70 χρόνια τότε που τελείωσαν η κατοχή και ο εμφύλιος. Οι νικητές αυτών των πολέμων δεν έφεραν σε μας τα παιδιά κάτι άλλο που να το αγαπήσουμε, να το θέλουμε, να ζήσουμε κοντά του.
Είμαστε πάλι ξυπόλητοι, πάλι νηστικοί. Εμείς τότε τα παιδιά της θύελλας του πολέμου και του τρόμου ζήσαμε με την αλληλεγγύη. Αυτοί που μας μάθαιναν γράμματα δεν ήταν δάσκαλοι, δεν είχαν πτυχία. Τα βιβλία μας ήταν διαφορετικά του ενός με τον άλλον και από διαφορετικές τάξεις. Οι μεγάλοι μιλούσαν κρυφά από εμάς τα παιδιά. Αυτό που έφεραν οι νικητές του πολέμου ήταν οι εθνικόφρονες και τα μιάσματα, ο χαφιεδισμός, τα κοινωνικά φρονήματα και οι διακρίσεις. Σε αυτό το κράτος του ζόφου μεγαλώσαμε και σκορπίσαμε στις αγορές του κόσμου. Τα απομεινάρια της εποχής εκείνης ήταν οι μαμές που έπνιξαν τον Ποτό και συνέβαλαν στον αργό θάνατο του Θεολόγου.
Τώρα πια δεν είναι όπως τότε. Τώρα δεν τρώμε ξύλο. Τώρα χτυπιέται το μυαλό από το νηπιαγωγείο έως τις ανώτατες σχολές, έτσι ώστε να κάνουν τον άνθρωπο να επιστρατεύει την μνήμη του και όχι να βάζει σε κίνηση το μυαλό του. Αυτό το φαινόμενο το λέμε παπαγαλία.
Τώρα είναι αλλιώς. Τότε φεύγαμε με το καράβι η το τρένο εργάτες να βρούμε δουλειά. Τώρα φεύγουν οι (νέοι επιστήμονες) μορφωμένοι κατά χιλιάδες για να βρουν και αυτοί δουλειά. Τότε τους εργάτες τους έδιωχναν με τις κλωτσιές, σήμερα τους νέους χωρίς να τους πληρώνουν τα δεδουλευμένα. Τότε δεν είχαμε τηλεόραση τώρα έχουμε. Σήμερα που έχουμε, κάποια κανάλια μας λένε μόνο πόσα μας παίρνουν και κάποια άλλα μόνο πόσα μας δίνουν.
Πολλά άλλαξαν σε αυτόν τον τόπο, μόνο ένα δεν άλλαξε. Οι ίδιοι οι ποντικοί που μας έτρωγαν το ψωμί όταν είμασταν παιδιά, αυτοί μας το τρώνε και τώρα που γεράσαμε. Έτσι λοιπόν χάσαμε δυο χωριά το Ποτό και το Θεολόγο.
Τέλος όποιος δεν αισθάνεται οικοδεσπότης στο τόπο του να μην απορεί γιατί αισθάνεται υπηρέτης- δούλος.
ΤΣΙΛΟΓΕΩΡΓΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ
Το χωριό δεν το γέρασε μόνο ο χρόνος, ούτε μόνο τα λάθη των κατοίκων του αλλά και τα γεγονότα που έχουν τις ρίζες τους τουλάχιστον 70 χρόνια πίσω. Το Θεολόγο με το ξεκίνημα του τουρισμού θα μπορούσε να αξιοποιήσει όλη την παραδοσιακή κληρονομιά που του άφησε ο χρόνος, όπως είναι το ρέμα, οι αλευρόμυλοι, οι λαδόμυλοι, τα αρχοντόσπιτα του. Επίσης όλος ο προηγούμενος πολιτισμός του και τρόπος ζωής των κατοίκων του.
Σίγουρα το λάθος ήταν ότι μας έλλειπε το όνειρο, το όραμα και η γνώση που μας στέρησαν τα γεγονότα. Στα τέλη της δεκαετίας του ’60 άρχισε μια άναρχη ανοικοδόμηση του Ποτού. Ο καθένας έκτιζε όπου αγόραζε ένα κομμάτι γης. Το κράτος ήταν απών, είχε τον νου του στα κοινωνικά φρονήματα. Έτσι ο Ποτός πέθανε πάνω στην γέννα. Τον έπνιξαν οι μαμές που δεν ήταν μαμές αλλά ποντικομαμές.
Ο Ποτός σήμερα προσπαθεί να επιβιώσει μέσα από πάρα πολλά λάθη, παραλείψεις και κάθε λογής κουτοπονηριές, γιατί του έχει μείνει ένα κακό που είναι κυρίαρχο (το άνοιξε μάτια να φας κομμάτια). Σήμερα ο κακοποιημένος Ποτός θα μπορούσε να είναι ένα σύγχρονο χωριό, αν από τις αρχές της δεκαετίας του ’60 είχε ρυμοτομηθεί ως το Πευκάρι και οι κάτοικοί του να μπορούσαν να έχουν ένα σύγχρονο αγροτόσπιτο που θα κάλυπτε όλες τις ανάγκες τους.
Ένα λιμάνι είναι απαραίτητο για ένα παραθαλάσσιο χωριό. Η σωστή αξιοποίηση της παραλίας του Ποτού από τον παλιό μόλο έως τον Άγιο Αντώνιο θα ήταν το καμάρι των κατοίκων του. Έλλειπε όμως το όνειρο, το όραμα, ο ορθολογικός τρόπος σκέψης και πράξης για το καλό όλων.
Μπορεί όμως τώρα να γίνει κάτι; Κατά την γνώμη μου ναι. Με πρώτο και κύριο να φύγει το δασαρχείο από τον Ποτό. Χρειάζεται όμως νέους που να βλέπουν τα πράγματα διαφορετικά, να έχουν όραμα, να αγαπούν το συνολικό συμφέρον, να αγαπούν το τόπο τους όπως τα παιδιά τους, καθώς να είναι και λίγο πεισματάρηδες. Να ορκιστούν να μη ξαναπιούνε νερό τραβώντας το μέσα από τη γη, αφού ξέρουν τη νερό είναι. Το χωριό το θερίζει ο καρκίνος. Μη κάθεστε με σταυρωμένα χεριά.
Το νερό από την νότια πλευρά της Θάσου λιγόστεψε. Ποιος θα νοιαστεί για τον νότο εάν δεν νοιαστούμε εμείς; Θα μπούμε μπροστά; Θα κουβεντιάσουμε με τα άλλα χωριά; Γιατί αφήσαμε να μας πάρει ο λάκκος της αδιαφορίας και του ατομικισμού;
Όλα τα παραπάνω προβλήματα για να μπορέσει να βρει κάποιος τις ρίζες τους πρέπει να γυρίσει πίσω τουλάχιστον 70 χρόνια τότε που τελείωσαν η κατοχή και ο εμφύλιος. Οι νικητές αυτών των πολέμων δεν έφεραν σε μας τα παιδιά κάτι άλλο που να το αγαπήσουμε, να το θέλουμε, να ζήσουμε κοντά του.
Είμαστε πάλι ξυπόλητοι, πάλι νηστικοί. Εμείς τότε τα παιδιά της θύελλας του πολέμου και του τρόμου ζήσαμε με την αλληλεγγύη. Αυτοί που μας μάθαιναν γράμματα δεν ήταν δάσκαλοι, δεν είχαν πτυχία. Τα βιβλία μας ήταν διαφορετικά του ενός με τον άλλον και από διαφορετικές τάξεις. Οι μεγάλοι μιλούσαν κρυφά από εμάς τα παιδιά. Αυτό που έφεραν οι νικητές του πολέμου ήταν οι εθνικόφρονες και τα μιάσματα, ο χαφιεδισμός, τα κοινωνικά φρονήματα και οι διακρίσεις. Σε αυτό το κράτος του ζόφου μεγαλώσαμε και σκορπίσαμε στις αγορές του κόσμου. Τα απομεινάρια της εποχής εκείνης ήταν οι μαμές που έπνιξαν τον Ποτό και συνέβαλαν στον αργό θάνατο του Θεολόγου.
Τώρα πια δεν είναι όπως τότε. Τώρα δεν τρώμε ξύλο. Τώρα χτυπιέται το μυαλό από το νηπιαγωγείο έως τις ανώτατες σχολές, έτσι ώστε να κάνουν τον άνθρωπο να επιστρατεύει την μνήμη του και όχι να βάζει σε κίνηση το μυαλό του. Αυτό το φαινόμενο το λέμε παπαγαλία.
Τώρα είναι αλλιώς. Τότε φεύγαμε με το καράβι η το τρένο εργάτες να βρούμε δουλειά. Τώρα φεύγουν οι (νέοι επιστήμονες) μορφωμένοι κατά χιλιάδες για να βρουν και αυτοί δουλειά. Τότε τους εργάτες τους έδιωχναν με τις κλωτσιές, σήμερα τους νέους χωρίς να τους πληρώνουν τα δεδουλευμένα. Τότε δεν είχαμε τηλεόραση τώρα έχουμε. Σήμερα που έχουμε, κάποια κανάλια μας λένε μόνο πόσα μας παίρνουν και κάποια άλλα μόνο πόσα μας δίνουν.
Πολλά άλλαξαν σε αυτόν τον τόπο, μόνο ένα δεν άλλαξε. Οι ίδιοι οι ποντικοί που μας έτρωγαν το ψωμί όταν είμασταν παιδιά, αυτοί μας το τρώνε και τώρα που γεράσαμε. Έτσι λοιπόν χάσαμε δυο χωριά το Ποτό και το Θεολόγο.
Τέλος όποιος δεν αισθάνεται οικοδεσπότης στο τόπο του να μην απορεί γιατί αισθάνεται υπηρέτης- δούλος.
ΤΣΙΛΟΓΕΩΡΓΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ
