Αθηνά Καμπούρογλου.
Συνδιαχειρίστρια της ομάδας *ΔΟΥΛΕΙΑ ΚΑΙ ΖΩΗ ΣΤΗ ΓΕΡΜΑΝΙΑ* Πολύ ενδιαφέρον ........ Διαβάστε το ...
Ναι κλείνω τελικά 2 χρόνια εδώ, μακριά από την πατρίδα μου σε μια χώρα που ήμουν απόλυτα αρνητική να έρθω, που θυμάμαι, συνεχεία έλεγα στον άντρα μου <<παμε όπου αλλού θες αλλά όχι εκεί... όχι σε αυτήν την χώρα>>, με ρώταγε <<γιατί όχι εκεί?? είμαι σίγουρος ξέροντας τι θέλεις θα σου αρέσει απίστευτα>> (ο σύζυγος μου είχε ξαναέρθει εδώ πριν γνωριστούμε).
Και εγώ λες και ξεπηδούσε ο Μεταξάς από Μέσα μου... <<ΟΧΙ δεν θέλω, πως θα μιλάω? που δεν γελάνε που είναι κρύοι, που δεν έχει ήλιο, που, που, που ....>> Μόλις άκουγα την λέξη Γερμανία λες και με έβαζες στην πρίζα... και χοροπηδούσα... εγώ αλλά σχέδια είχα ήθελα να παω στο χωριό του άντρα μου το οποίο το λατρεύω, αλλά λεει η παροιμία όταν ο άνθρωπος κάνει σχέδια ο Θεός γελάει....
Η Αθήνα δεν πήγαινε άλλο, αρχίσαμε και δοκιμαζόμασταν για τα καλά... εγώ Ελλάδα με τα παιδιά....και ο σύζυγος με την νταλίκα γύριζε την Ευρώπη...
τρία μικρά παιδιά χωρίς καμία, μα καμία βοήθεια από κανέναν... Να είμαι και μάνα και πατέρας, να πρέπει να είμαι σωστή και στην δουλεία μου με τις βάρδιες, (Τελικά ο άνθρωπος κρύβει μεγάλη δύναμη μέσα του) ερχόταν μόνο για 2 μέρες τον μήνα, τι να τις κάνεις 2 μέρες τον μήνα? φτάνουν για την οικογένεια? όχι βέβαια...
Φύγαμε και πήγαμε στο χωριό να δοκιμάσουμε και εκεί... Χοροπηδούσα από χαρά πλέον, αχ τυχερή που ήμουν που δεν θα αναγκαζόμουν να φύγω, να ξενιτευτώ όπως έλεγα, κοντά στους δικούς μου ανθρώπους, κοντά στους φίλους μου, αχ τι ωραία που ήταν που έπινα το πρωινό καφεδάκι μου κάτω από την καρύδια μου!!!
Πόσο τυχεροί ήμασταν που είχαμε τέτοια θάλασσα το καλοκαίρι και που την χαιρόμασταν τόσο πολύ όταν όλοι οι άλλοι έρχονταν για λίγες μέρες!!! Το βραδάκι στην αυλή με φίλους και ουζάκι...τρέλα ήταν... Τα παιδιά να παίζουν τόσο ξέγνοιαστα στις αλάνες!!!
Έβλεπα όλους τους τουρίστες γερμανούς αλλά και άλλης εθνικότητας και τους έβλεπα στην παράλια να τρωνε ένα σάντουιτς, καμία φορά στην ταβέρνα (πιο παλιά αυτό προ κρίσης) να τρωνε μια μπριζόλα και μια σαλάτα στα δυο, και σκεφτόμουν (α ρε κακόμοιροι δεν ξέρετε να διασκεδάσετε!!! ) (και έβλεπες το δικό μας τραπέζι <<σημειώνω προ κρίσης γιατί με την κρίση την ταβέρνα μόνο από την βιτρίνα την βλέπαμε>> γεμάτο που στο τέλος ήταν αδύνατον να φαγωθούν όλα αυτά) Πλέον πίστευα πως η απόφαση είχε παρθεί και το θέμα της μετανάστευσης είχε λήξει και ήμουν πολύ καλά είχα ηρεμήσει. Όπως έγραψα όμως και πιο πάνω όταν ο άνθρωπος κάνει σχέδια.... ο Θεός γελάει...(Τελικά στην ζωή μας όλα γίνονται για έναν λόγο, και αν το καλοσκεφτείτε θα δείτε πως τις περισσότερες φορές τα δείγματα σας δίνονται, και κάποιες φορές όταν ένα πράγμα δεν πρέπει να γίνει παρόλο που εμείς πιέζουμε γιατί το θέλουμε
πάρα πολύ, στο τέλος θα γυρίσει κατά μας!!!)
Ο γιος μου είχε ένα ατύχημα στην θάλασσα όχι κάτι το σοβαρό τον τσίμπησε μια δράκαινα, αλλά επειδή ήξερα πως είναι φύγαμε κατευθείαν για το κέντρο υγείας, στην διαδρομή ένοιωθα απίστευτες τύψεις και έκλαιγα γιατί εγώ ήθελα να παμε σε εκείνη την παράλια, τα παιδιά μου δεν θελαν αλλά εγώ επέμενα να μου κάνουν το χατίρι... και τώρα? εξαιτίας μου... στο κέντρο υγείας περιμέναμε να έρθει ο γιατρός περί τα 50 λεπτά... και ο άντρας μου εκείνη την ώρα
Μέσα στα νεύρα του, λεει<<αυτό στην Γερμανία δεν θα γινόταν>>, δεν υπήρχε ούτε γάζα για να καθαρίσει το πόδι του παιδιού... αυτό ήταν, ήταν το καμπανάκι μου!!!
Αρχίσαμε να προετοιμαζόμαστε για την μεγάλη στροφή στην ζωή μας... Την τελευταία μέρα γινόταν παρέλαση από το σπίτι, έκλαιγαν όλοι και εγώ και τα παιδιά, αγκαλιές, φιλιά, να μας δίνουν ενθύμια, μόνο όταν έβαλα αυτό το λουκέτο στην αυλή, συνειδητοποίησα που παω... μπήκαμε στο αυτοκίνητο, δεν γύρισα ποτέ μα ποτέ να κοιτάξω πίσω τα μάτια μου με έκαιγαν από τα δάκρυα, δεν έβλεπα ούτε μπροστά μου ο λαιμός επίσης με έκαιγε η φωνή δεν έβγαινε... ήθελα να ουρλιάξω τόσο δυνατά που φοβόμουν ότι θα σπάσω..
Ορκίστηκα όμως στον εαυτό μου πως θα κάνω ότι μπορώ για να βοηθήσω συμπατριώτες που έχουν ανάγκη, που αναγκάζονται και αυτοί να φύγουν.
Εκείνη την μέρα γινόταν χαλασμός κύριου από κακοκαιρία και το τελικό μόλις φτάσαμε στην Πάτρα είδα αυτό το σαπιοκάραβο της ΑΝΕΚ....(αυτό που έγινε το ατύχημα) 2 μέρες τα είδαμε όλα...να ταξιδεύουμε με 8 και 9 μποφόρ...τέλος καλό όλα καλά έδωσε ο Θεός και φτάσαμε σώοι...
Και τώρα? έφτασα στην Βενετία? (δεν είχα ταξιδέψει ποτέ εκτός Ελλάδας γιατί ήμουν της άποψης πρώτα να γυρίσω την χώρα μου και μετά να παω έξω... άσε που και χωρίς το εξωτερικό καρφάκι δεν μου καιγόταν...)
Η διαδρομή???? ΘΕΪΚΗ!!! Η Αυστρία??? Λες και έβγαινε από καρτ ποσταλ!!! παραμυθενια!!! Βραδάκι γύρω στις 8 ήμασταν έξω από το Μόναχο...Μου έκανε εντύπωση που σε όλα τα δάση είχαν από έναν μεγάλο ξύλινο σταυρό. Μα εγώ πίστευα πως ήταν άθεοι...Το πρώτο βράδυ κοιμηθήκαμε σαν ξεροί...το επόμενο πρωί άνοιξα το παράθυρο και αντίκρισα σε μια τεραστία έκταση άλογα να τρέχουν... είχε καμία 15αρια άλογα και ήταν κάτι διαφορετικό, βγήκαμε μια βόλτα να περπατήσουμε στα χιονιά, και όσοι με έβλεπαν με καλημέριζαν Guten morgen!!! Μα καλά αυτοί με ξέρουν? γιατί με καλημερίζουν? Στην Ελλάδα άμα κάποιος καλημερίσει τον άλλον χωρίς να τον ξέρει σίγουρα θα τον αγριοκοιτάξει ή θα κουνήσει το κεφάλι του...Μου άρεσε όμως γιατί γενικά μου αρέσουν οι ευγενικοί άνθρωποι!!! Τα παιδιά έπρεπε να γραφτούν στο σχολείο...
θυμάμαι πως δεν ξέραμε τι θα συναντήσουμε, τους γράψαμε και την επόμενη μέρα το πρωί η τάξη του μεγάλου μου γιου είχε φτιάξει ένα πανό με την φράση στα ελληνικά <<ΚΑΛΩΣ ΟΡΙΣΕΣ>> ποιος το κάνει αυτό στην Ελλάδα για τα ξένα παιδάκια?
Είχαμε νοικιάσει πανσιόν και έπρεπε να βιαστούμε να νοικιάσουμε σπίτι, θυμάμαι πως καθόμουν συνεχεία στο παράθυρο και έκλαιγα να μην με δει κανείς για την ανάγκη που μας έκανε να φύγουμε.... Μετά από απίστευτες δυσκολίες βρήκαμε σπίτι 180 χλμ. μακριά εδώ που είμαι τώρα...
τα παιδιά προσαρμόστηκαν γρήγορα, τα βοήθησαν από το σχολείο παράπλου (επιλογή μας ήταν να μην μείνουμε σε μεγαλούπολη αλλά σε χωριό με τα υπέρ και τα κατά), μέχρι τώρα βέβαια μόνο υπέρ έχω βρει...Μπορεί να μην είμαι στην πατρίδα μου αλλά πλέον εδώ είναι το σπίτι μου, μπορεί να μην έχω τους δικούς μου φίλους τους κολλητούς μου δίπλα μου αλλά έχω κάνει και εδώ φίλους πολύ καλούς και τους ευχαριστώ, και Γερμανούς, ποιος είπε πως ο Γερμανός δεν ανοίγει το σπίτι του? εμένα τα παιδιά μου κάθε Σάββατο είναι και σε έναν φίλο τους, Ποιος είπε πως δεν έχει ήλιο η Γερμανία? 2 καλοκαίρια τώρα χτυπήσαμε καύσωνες και τα είδα όλα!!! Ποιος είπε πως είναι κρύοι? Εμένα προσωπικά με έχουν βοηθήσει απίστευτα, έχουμε αστειευτεί και με νοήματα και με γερμανικά, Το πρόβλημα της γλώσσας? τεράστιο!!!! διαβάζω κάθε μέρα
τόσο διάβασμα αν έριχνα στο σχολείο τώρα θα ήμουν πυρηνική φυσικός! Μπορεί να μην έχει μπουζούκια και την νυχτερινή ζωή αλλά εμένα προσωπικά δεν με ένοιαζε αυτό τα χόρτασα όλα αυτά πριν κάνω τα παιδιά μου... έχει οικογενειακές αποδράσεις και δραστηριότητες!!! Επιτέλους ο σύζυγος δουλεύει και πληρώνεται στην ώρα του και όχι σαν να του λενε σου κάνουμε χάρη που στα δίνουμε, έχει ασφάλεια πλέον, που κάθε φορά στην Ελλάδα έκανα τον σταυρό μου μην πάθει τίποτα. Πλέον σε σέβονται σαν άνθρωπο και κάθε φορά που πας σε δημόσια υπηρεσία εξυπηρετείσαι αμέσως χωρίς να σου λενε <καλά στον ύπνο σου μας είδες πρωί πρωί?
Πόσα απανωτά πολιτισμικά σοκ δεν πάθαινα καθημερινά... και αυτό το χαμόγελο του άντρα μου???? αυτό με έκανε τούρκο!!! Μέσα από αυτό το κρυφό χαμόγελο διέκρινα την φράση...
<<δεν στα έλεγα?>> Επιτέλους μπόρεσα και γέμισα το ψυγείο μου με πράγματα και με απίστευτα μπινελίκια για τα παιδιά...και όχι μια σοκολάτα μικρή κάθε Σάββατο στα τρία κομμένη...
Με το να λεω πόσα θετικά έχει αυτή η χώρα δεν σημαίνει πως απαρνιέμαι την πατρίδα μου..
Η Ελλάδα μας ζει μέσα μας, στο μυαλό μας στην γλώσσα μας, στη σκέψη μας, στα τραγούδια μας, στην γεύση μας! δεν θα αλλάξει ποτέ αυτό!
Γυρίζω κοιτάω τα παιδιά μου και τα βλέπω χαρούμενα, να γελάνε, να υπάρχει καλή προοπτική γι αυτά, ακόμα και αν θέλουν να γυρίσουν θα ξέρουν ήδη 2 γλώσσες και δεν θα έχω ξοδέψει ούτε ένα Ευρώ για να μάθουν... Τελικά εγώ ήμουν αυτή που έλεγα τόσα αρνητικά γι αυτήν την χώρα??? Ντρέπομαι που το λεω αλλά ναι εγώ τα έλεγα, εγώ τους έβριζα, εγώ τους κορόιδευα,...
Τελικά αν κάτσεις λίγο και προσπαθήσεις να καταλάβεις την κουλτούρα τους θα δεις πως σε πολλά έχουν δίκιο, (μήπως τελικά εμείς ήμασταν οι λάθος τόσο καιρό?)
Μήπως τελικά αν αντί να κάτσουμε να ρίχνουμε ευθύνες σε άλλους λαούς θα έπρεπε να κοιτάξουμε εμείς σε εμάς στην δικιά μας την πατρίδα τι δεν παει καλά?
Ο Έλληνας μόνο αχάριστος δεν είναι, εξάλλου η λέξη φιλότιμο δεν υπάρχει σε κανέναν άλλο λαό πάνω στην γη... Πρέπει να βρεθείς μακριά από την πατρίδα σου για να την πονέσεις τόσο πολύ!!! Γιατί τώρα καταλαβαίνω όλους τους έλληνες μετανάστες που μιλάνε για την πατρίδα μας και κλαινε!!! Όπως και να έχει, πλέον εδώ είναι το σπίτι μου, εδώ είναι η ζωή μου! Εδώ μου έδωσαν επιδόματα παιδιών ώστε να μπορώ να τους παρέχω πράγματα.
Ευχαριστώ αυτήν την χώρα που με βοήθησε να ξανασταλθούμε σαν οικογένεια στα ποδιά μας και συνεχίζει να το κάνει!!! Ευχαριστώ αυτήν την χώρα γιατί πλέον ξαναονειρεύομαι!!!
Είχα ξεχάσει τι σημαίνει να ονειρεύεσαι!!!
Όλοι εσείς που σκέφτεστε να κάνετε το βήμα να ξέρετε πως εδώ μέσα σε αυτήν την σελίδα υπάρχουν άνθρωποι που βοηθάμε, που άκουμε, μπορεί κάποιες φορές να γινόμαστε κουραστικοί, να γινόμαστε απότομοι, αλλά είμαστε πρόθυμοι να βοηθήσουμε!
Ένα μεγάλο συγνώμη αν σας κούρασα με την πολυλογία μου. Θα χαρώ πολύ αν γράψουν και άλλοι τις δικές τους εμπειρίες ώστε να παίρνουν θάρρος πολλοί συμπατριώτες μας!!!
Καλή τύχη σε όλους όσους ετοιμάζονται για το μεγάλο βήμα! Καλό κουράγιο και καλή δύναμη σε όσους ξεκινούν τώρα την ζωή τους εδώ!!!
Να θυμάστε ΔΕΝ ΕΙΣΤΕ ΜΟΝΟΙ ΣΑΣ!!!
Συνδιαχειρίστρια της ομάδας *ΔΟΥΛΕΙΑ ΚΑΙ ΖΩΗ ΣΤΗ ΓΕΡΜΑΝΙΑ* Πολύ ενδιαφέρον ........ Διαβάστε το ...
Ναι κλείνω τελικά 2 χρόνια εδώ, μακριά από την πατρίδα μου σε μια χώρα που ήμουν απόλυτα αρνητική να έρθω, που θυμάμαι, συνεχεία έλεγα στον άντρα μου <<παμε όπου αλλού θες αλλά όχι εκεί... όχι σε αυτήν την χώρα>>, με ρώταγε <<γιατί όχι εκεί?? είμαι σίγουρος ξέροντας τι θέλεις θα σου αρέσει απίστευτα>> (ο σύζυγος μου είχε ξαναέρθει εδώ πριν γνωριστούμε).
Και εγώ λες και ξεπηδούσε ο Μεταξάς από Μέσα μου... <<ΟΧΙ δεν θέλω, πως θα μιλάω? που δεν γελάνε που είναι κρύοι, που δεν έχει ήλιο, που, που, που ....>> Μόλις άκουγα την λέξη Γερμανία λες και με έβαζες στην πρίζα... και χοροπηδούσα... εγώ αλλά σχέδια είχα ήθελα να παω στο χωριό του άντρα μου το οποίο το λατρεύω, αλλά λεει η παροιμία όταν ο άνθρωπος κάνει σχέδια ο Θεός γελάει....
Η Αθήνα δεν πήγαινε άλλο, αρχίσαμε και δοκιμαζόμασταν για τα καλά... εγώ Ελλάδα με τα παιδιά....και ο σύζυγος με την νταλίκα γύριζε την Ευρώπη...
τρία μικρά παιδιά χωρίς καμία, μα καμία βοήθεια από κανέναν... Να είμαι και μάνα και πατέρας, να πρέπει να είμαι σωστή και στην δουλεία μου με τις βάρδιες, (Τελικά ο άνθρωπος κρύβει μεγάλη δύναμη μέσα του) ερχόταν μόνο για 2 μέρες τον μήνα, τι να τις κάνεις 2 μέρες τον μήνα? φτάνουν για την οικογένεια? όχι βέβαια...
Φύγαμε και πήγαμε στο χωριό να δοκιμάσουμε και εκεί... Χοροπηδούσα από χαρά πλέον, αχ τυχερή που ήμουν που δεν θα αναγκαζόμουν να φύγω, να ξενιτευτώ όπως έλεγα, κοντά στους δικούς μου ανθρώπους, κοντά στους φίλους μου, αχ τι ωραία που ήταν που έπινα το πρωινό καφεδάκι μου κάτω από την καρύδια μου!!!
Πόσο τυχεροί ήμασταν που είχαμε τέτοια θάλασσα το καλοκαίρι και που την χαιρόμασταν τόσο πολύ όταν όλοι οι άλλοι έρχονταν για λίγες μέρες!!! Το βραδάκι στην αυλή με φίλους και ουζάκι...τρέλα ήταν... Τα παιδιά να παίζουν τόσο ξέγνοιαστα στις αλάνες!!!
Έβλεπα όλους τους τουρίστες γερμανούς αλλά και άλλης εθνικότητας και τους έβλεπα στην παράλια να τρωνε ένα σάντουιτς, καμία φορά στην ταβέρνα (πιο παλιά αυτό προ κρίσης) να τρωνε μια μπριζόλα και μια σαλάτα στα δυο, και σκεφτόμουν (α ρε κακόμοιροι δεν ξέρετε να διασκεδάσετε!!! ) (και έβλεπες το δικό μας τραπέζι <<σημειώνω προ κρίσης γιατί με την κρίση την ταβέρνα μόνο από την βιτρίνα την βλέπαμε>> γεμάτο που στο τέλος ήταν αδύνατον να φαγωθούν όλα αυτά) Πλέον πίστευα πως η απόφαση είχε παρθεί και το θέμα της μετανάστευσης είχε λήξει και ήμουν πολύ καλά είχα ηρεμήσει. Όπως έγραψα όμως και πιο πάνω όταν ο άνθρωπος κάνει σχέδια.... ο Θεός γελάει...(Τελικά στην ζωή μας όλα γίνονται για έναν λόγο, και αν το καλοσκεφτείτε θα δείτε πως τις περισσότερες φορές τα δείγματα σας δίνονται, και κάποιες φορές όταν ένα πράγμα δεν πρέπει να γίνει παρόλο που εμείς πιέζουμε γιατί το θέλουμε
πάρα πολύ, στο τέλος θα γυρίσει κατά μας!!!)
Ο γιος μου είχε ένα ατύχημα στην θάλασσα όχι κάτι το σοβαρό τον τσίμπησε μια δράκαινα, αλλά επειδή ήξερα πως είναι φύγαμε κατευθείαν για το κέντρο υγείας, στην διαδρομή ένοιωθα απίστευτες τύψεις και έκλαιγα γιατί εγώ ήθελα να παμε σε εκείνη την παράλια, τα παιδιά μου δεν θελαν αλλά εγώ επέμενα να μου κάνουν το χατίρι... και τώρα? εξαιτίας μου... στο κέντρο υγείας περιμέναμε να έρθει ο γιατρός περί τα 50 λεπτά... και ο άντρας μου εκείνη την ώρα
Μέσα στα νεύρα του, λεει<<αυτό στην Γερμανία δεν θα γινόταν>>, δεν υπήρχε ούτε γάζα για να καθαρίσει το πόδι του παιδιού... αυτό ήταν, ήταν το καμπανάκι μου!!!
Αρχίσαμε να προετοιμαζόμαστε για την μεγάλη στροφή στην ζωή μας... Την τελευταία μέρα γινόταν παρέλαση από το σπίτι, έκλαιγαν όλοι και εγώ και τα παιδιά, αγκαλιές, φιλιά, να μας δίνουν ενθύμια, μόνο όταν έβαλα αυτό το λουκέτο στην αυλή, συνειδητοποίησα που παω... μπήκαμε στο αυτοκίνητο, δεν γύρισα ποτέ μα ποτέ να κοιτάξω πίσω τα μάτια μου με έκαιγαν από τα δάκρυα, δεν έβλεπα ούτε μπροστά μου ο λαιμός επίσης με έκαιγε η φωνή δεν έβγαινε... ήθελα να ουρλιάξω τόσο δυνατά που φοβόμουν ότι θα σπάσω..
Ορκίστηκα όμως στον εαυτό μου πως θα κάνω ότι μπορώ για να βοηθήσω συμπατριώτες που έχουν ανάγκη, που αναγκάζονται και αυτοί να φύγουν.
Εκείνη την μέρα γινόταν χαλασμός κύριου από κακοκαιρία και το τελικό μόλις φτάσαμε στην Πάτρα είδα αυτό το σαπιοκάραβο της ΑΝΕΚ....(αυτό που έγινε το ατύχημα) 2 μέρες τα είδαμε όλα...να ταξιδεύουμε με 8 και 9 μποφόρ...τέλος καλό όλα καλά έδωσε ο Θεός και φτάσαμε σώοι...
Και τώρα? έφτασα στην Βενετία? (δεν είχα ταξιδέψει ποτέ εκτός Ελλάδας γιατί ήμουν της άποψης πρώτα να γυρίσω την χώρα μου και μετά να παω έξω... άσε που και χωρίς το εξωτερικό καρφάκι δεν μου καιγόταν...)
Η διαδρομή???? ΘΕΪΚΗ!!! Η Αυστρία??? Λες και έβγαινε από καρτ ποσταλ!!! παραμυθενια!!! Βραδάκι γύρω στις 8 ήμασταν έξω από το Μόναχο...Μου έκανε εντύπωση που σε όλα τα δάση είχαν από έναν μεγάλο ξύλινο σταυρό. Μα εγώ πίστευα πως ήταν άθεοι...Το πρώτο βράδυ κοιμηθήκαμε σαν ξεροί...το επόμενο πρωί άνοιξα το παράθυρο και αντίκρισα σε μια τεραστία έκταση άλογα να τρέχουν... είχε καμία 15αρια άλογα και ήταν κάτι διαφορετικό, βγήκαμε μια βόλτα να περπατήσουμε στα χιονιά, και όσοι με έβλεπαν με καλημέριζαν Guten morgen!!! Μα καλά αυτοί με ξέρουν? γιατί με καλημερίζουν? Στην Ελλάδα άμα κάποιος καλημερίσει τον άλλον χωρίς να τον ξέρει σίγουρα θα τον αγριοκοιτάξει ή θα κουνήσει το κεφάλι του...Μου άρεσε όμως γιατί γενικά μου αρέσουν οι ευγενικοί άνθρωποι!!! Τα παιδιά έπρεπε να γραφτούν στο σχολείο...
θυμάμαι πως δεν ξέραμε τι θα συναντήσουμε, τους γράψαμε και την επόμενη μέρα το πρωί η τάξη του μεγάλου μου γιου είχε φτιάξει ένα πανό με την φράση στα ελληνικά <<ΚΑΛΩΣ ΟΡΙΣΕΣ>> ποιος το κάνει αυτό στην Ελλάδα για τα ξένα παιδάκια?
Είχαμε νοικιάσει πανσιόν και έπρεπε να βιαστούμε να νοικιάσουμε σπίτι, θυμάμαι πως καθόμουν συνεχεία στο παράθυρο και έκλαιγα να μην με δει κανείς για την ανάγκη που μας έκανε να φύγουμε.... Μετά από απίστευτες δυσκολίες βρήκαμε σπίτι 180 χλμ. μακριά εδώ που είμαι τώρα...
τα παιδιά προσαρμόστηκαν γρήγορα, τα βοήθησαν από το σχολείο παράπλου (επιλογή μας ήταν να μην μείνουμε σε μεγαλούπολη αλλά σε χωριό με τα υπέρ και τα κατά), μέχρι τώρα βέβαια μόνο υπέρ έχω βρει...Μπορεί να μην είμαι στην πατρίδα μου αλλά πλέον εδώ είναι το σπίτι μου, μπορεί να μην έχω τους δικούς μου φίλους τους κολλητούς μου δίπλα μου αλλά έχω κάνει και εδώ φίλους πολύ καλούς και τους ευχαριστώ, και Γερμανούς, ποιος είπε πως ο Γερμανός δεν ανοίγει το σπίτι του? εμένα τα παιδιά μου κάθε Σάββατο είναι και σε έναν φίλο τους, Ποιος είπε πως δεν έχει ήλιο η Γερμανία? 2 καλοκαίρια τώρα χτυπήσαμε καύσωνες και τα είδα όλα!!! Ποιος είπε πως είναι κρύοι? Εμένα προσωπικά με έχουν βοηθήσει απίστευτα, έχουμε αστειευτεί και με νοήματα και με γερμανικά, Το πρόβλημα της γλώσσας? τεράστιο!!!! διαβάζω κάθε μέρα
τόσο διάβασμα αν έριχνα στο σχολείο τώρα θα ήμουν πυρηνική φυσικός! Μπορεί να μην έχει μπουζούκια και την νυχτερινή ζωή αλλά εμένα προσωπικά δεν με ένοιαζε αυτό τα χόρτασα όλα αυτά πριν κάνω τα παιδιά μου... έχει οικογενειακές αποδράσεις και δραστηριότητες!!! Επιτέλους ο σύζυγος δουλεύει και πληρώνεται στην ώρα του και όχι σαν να του λενε σου κάνουμε χάρη που στα δίνουμε, έχει ασφάλεια πλέον, που κάθε φορά στην Ελλάδα έκανα τον σταυρό μου μην πάθει τίποτα. Πλέον σε σέβονται σαν άνθρωπο και κάθε φορά που πας σε δημόσια υπηρεσία εξυπηρετείσαι αμέσως χωρίς να σου λενε <καλά στον ύπνο σου μας είδες πρωί πρωί?
Πόσα απανωτά πολιτισμικά σοκ δεν πάθαινα καθημερινά... και αυτό το χαμόγελο του άντρα μου???? αυτό με έκανε τούρκο!!! Μέσα από αυτό το κρυφό χαμόγελο διέκρινα την φράση...
<<δεν στα έλεγα?>> Επιτέλους μπόρεσα και γέμισα το ψυγείο μου με πράγματα και με απίστευτα μπινελίκια για τα παιδιά...και όχι μια σοκολάτα μικρή κάθε Σάββατο στα τρία κομμένη...
Με το να λεω πόσα θετικά έχει αυτή η χώρα δεν σημαίνει πως απαρνιέμαι την πατρίδα μου..
Η Ελλάδα μας ζει μέσα μας, στο μυαλό μας στην γλώσσα μας, στη σκέψη μας, στα τραγούδια μας, στην γεύση μας! δεν θα αλλάξει ποτέ αυτό!
Γυρίζω κοιτάω τα παιδιά μου και τα βλέπω χαρούμενα, να γελάνε, να υπάρχει καλή προοπτική γι αυτά, ακόμα και αν θέλουν να γυρίσουν θα ξέρουν ήδη 2 γλώσσες και δεν θα έχω ξοδέψει ούτε ένα Ευρώ για να μάθουν... Τελικά εγώ ήμουν αυτή που έλεγα τόσα αρνητικά γι αυτήν την χώρα??? Ντρέπομαι που το λεω αλλά ναι εγώ τα έλεγα, εγώ τους έβριζα, εγώ τους κορόιδευα,...
Τελικά αν κάτσεις λίγο και προσπαθήσεις να καταλάβεις την κουλτούρα τους θα δεις πως σε πολλά έχουν δίκιο, (μήπως τελικά εμείς ήμασταν οι λάθος τόσο καιρό?)
Μήπως τελικά αν αντί να κάτσουμε να ρίχνουμε ευθύνες σε άλλους λαούς θα έπρεπε να κοιτάξουμε εμείς σε εμάς στην δικιά μας την πατρίδα τι δεν παει καλά?
Ο Έλληνας μόνο αχάριστος δεν είναι, εξάλλου η λέξη φιλότιμο δεν υπάρχει σε κανέναν άλλο λαό πάνω στην γη... Πρέπει να βρεθείς μακριά από την πατρίδα σου για να την πονέσεις τόσο πολύ!!! Γιατί τώρα καταλαβαίνω όλους τους έλληνες μετανάστες που μιλάνε για την πατρίδα μας και κλαινε!!! Όπως και να έχει, πλέον εδώ είναι το σπίτι μου, εδώ είναι η ζωή μου! Εδώ μου έδωσαν επιδόματα παιδιών ώστε να μπορώ να τους παρέχω πράγματα.
Ευχαριστώ αυτήν την χώρα που με βοήθησε να ξανασταλθούμε σαν οικογένεια στα ποδιά μας και συνεχίζει να το κάνει!!! Ευχαριστώ αυτήν την χώρα γιατί πλέον ξαναονειρεύομαι!!!
Είχα ξεχάσει τι σημαίνει να ονειρεύεσαι!!!
Όλοι εσείς που σκέφτεστε να κάνετε το βήμα να ξέρετε πως εδώ μέσα σε αυτήν την σελίδα υπάρχουν άνθρωποι που βοηθάμε, που άκουμε, μπορεί κάποιες φορές να γινόμαστε κουραστικοί, να γινόμαστε απότομοι, αλλά είμαστε πρόθυμοι να βοηθήσουμε!
Ένα μεγάλο συγνώμη αν σας κούρασα με την πολυλογία μου. Θα χαρώ πολύ αν γράψουν και άλλοι τις δικές τους εμπειρίες ώστε να παίρνουν θάρρος πολλοί συμπατριώτες μας!!!
Καλή τύχη σε όλους όσους ετοιμάζονται για το μεγάλο βήμα! Καλό κουράγιο και καλή δύναμη σε όσους ξεκινούν τώρα την ζωή τους εδώ!!!
Να θυμάστε ΔΕΝ ΕΙΣΤΕ ΜΟΝΟΙ ΣΑΣ!!!
Keine Kommentare:
Kommentar veröffentlichen